Op weg naar de gedeelde aansluiting?

Het is laat in de avond en ik kom eindelijk aan op m’n bushalte. Het is nog maar acht minuten lopen en dan ben ik thuis. Terwijl ik mijn paraplu openklap, zie ik in m’n ooghoek de bus nog net onder de laadpaal wegrijden. De chauffeur had mij - als liefhebber van elektrische bussen - nog enthousiast verteld dat zijn avond er op zat en dat de bus naar de garage ging om daar opgeladen te worden.

Terwijl ik naar huis loop zie ik op een terrein eventjes verderop verschillende elektrische bezorgvoertuigen geparkeerd staan. Van vuilnis- tot verhuiswagen, ze staan allemaal klaar om op te laden. Ik herinner me het verhaal van de dame nog die dit twee jaar geleden uitlegde tijdens een informatiebijeenkomst voor de buurt. Deze verschillende laadsystemen zijn op elkaar afgestemd, zodat ze snel en zonder grote fysieke ingrepen gerealiseerd konden worden. Dat vind ik nu wel fijn, want op zo’n regenachtige avond heeft niemand zin om door modderige werkzaamheden naar huis te lopen.

Klinkt ideaal toch? Stroomgebruik dat op elkaar is afgestemd en een aansluiting die met de laagst mogelijke maatschappelijke kosten is gerealiseerd. En dat allemaal met een minimale impact op de buurt. Het is een mooi toekomstplaatje, maar daar zijn we nog niet.

Kansen

We zitten nu nog in een periode van transitie waarin de complexiteit van samenwerking tussen mobiliteit en het elektriciteitsnet sterk toeneemt. Met de beperkingen in de beschikbare openbare ruimte (zowel fysiek als op het elektriciteitsnet), biedt het delen van aansluitingen volop kansen voor veel partijen: niet alleen voor de combinatie bussen en stadslogistiek, maar ook voor gebouwen en zelfs voor het terugleveren van elektriciteit.