Reinoud Schaatsbergen, redacteur Biind

Je zou denken dat het goed gaat met smart cities in Nederland. De grote steden zijn regelmatig in het nieuws met slimme oplossingen, van camerasystemen die agressie meten tot sensoren in afvalbakken. Op de Conferentie Nederland Digitaal op 21 maart was de boodschap nog grootser: Nederland loopt wereldwijd voorop in innovatieve en digitale oplossingen.

Mooi om te horen, toch? Het zegt me eerlijk gezegd nog weinig. Wat gebeurt er nu echt, concreet, tastbaar? Kan ik als burger inzien wat de sensoren om mij heen in de openbare ruimte voor mij doen en voor de stad? Wórdt er wel wat mee gedaan? Haaks ertegenover staan vragen van de gemeenten: wat kan ik met al die data? Hoe ga ik ermee om? Waar moet ik beginnen? Op dezelfde conferentie werd ik overspoeld met uitspraken over de digitale transitie in ons land. Vrijwel iedereen leek ermee bezig te zijn, of te willen zijn, en dat leverde veel geknik en handen schudden op. Er werd gesproken over gezamenlijke agenda’s, samenwerkingsverbanden, nationale coalities, opschaling versnellen, ethische gedragscodes, strategische actieplannen en een overkoepelend bundelen van krachten. In mijn ervaring roepen we harder als iets niet lukt en op 21 maart werd er veel geroepen.

Vrijwel tegelijkertijd las ik meerdere uitingen van topmannen van Gartner, een wereldwijd onderzoeks- en adviesbureau in de IT-sector, dat een doorbraak in blockchain op zich laat wachten. Niet omdat de technologie onvoldoende ontwikkeld is. Nee, het zijn de organisaties die vastzitten in ‘de bestaande wereld van businessmodellen’, zoals Paul Bessems in deze uitgave aanstipt. Volgens hem moeten we ons gedrag veranderen. Klinkt bekend?

Dat sentiment wordt bijgestaan door verschillende stemmen in dit magazine, zoals die van Bram Reinders van het Institute for Future of Living: “Veel mensen zien de toegevoegde waarde in van samenwerken aan concrete activiteiten”.

Wat we vooral horen, is dat we samen aan de slag moeten met opgaven; nationaal, regionaal én lokaal. Laten we ons niet tegenhouden door koudwatervrees, maar juist kijken naar wat een stad nou echt slím maakt: de mens en diens geluk. Als je de verbinding tussen die twee kunt leggen vanuit inrichting en beleid, dan ben je pas echt smart bezig.

Gaat het goed met smart cities in Nederland? Ik denk het wel. Geen enkele verandering verloopt zonder hobbels die we moeten gladstrijken. Het feit dat we die hobbels zien en erkennen voor wat ze zijn, is al een grote stap. Nu moeten we doorpakken, waarbij ‘we’ het sleutelwoord is.

Reinoud Schaatsbergen

redacteur Biind