Tijdens COVID-19 zien we uit NVP-data duidelijk dat er minder voor het werk wordt gereisd, maar er wel meer recreatieve verplaatsingen zijn gemaakt. Daarnaast wordt het openbaar vervoer een stuk minder gebruikt en de fiets juist meer. Hoewel de totale hoeveelheid verkeer over de dag weer in de buurt komt van het oude niveau blijven de echte spitsen, zoals we daarvoor kenden, nog grotendeels uit. Daarmee zijn er ook minder files, wat bevestigt wat verkeerskundigen altijd beweren: Er hoeft niet heel veel verkeer uit de spits te worden gehaald om wel significante reductie van vertragingen te bewerkstelligen. Als we dat combineren met de intentie die mensen hebben uitgesproken om ook na COVID-19 niet meer volledig, maar nog steeds veel meer dan voorheen thuis te werken, dan geeft dat weinig aanleiding om fors te investeren in uitbreiding van capaciteit, maar uiteraard wel in het slim gebruik ervan.

Tegelijkertijd ligt er in onze steden een forse woningbouwopgave en een opgave op het gebied van leefbaarheid, milieu, veiligheid, klimaatadaptatie en -mitigatie. Dit alles zorgt voor een grote druk op de openbare ruimte in de stad. We praten daarom niet voor niets over een noodzakelijke mobiliteitstransitie én energietransitie. Bovendien heeft meer thuiswerken geleid tot een herwaardering van onze woonomgeving. Het is nog belangrijker geworden om te wonen (en te werken) in een aantrekkelijke omgeving met voldoende groen en plekken voor sociale interactie.